Niet iedereen is financiëel even succes vol als in het vorige verhaal. Deze vrouw heeft een klein bedrijfje. Een soort restaurantje. Op de ochtend dat wij in de buurt waren kwam een heerlijke bak geur ons tegemoet. Dus wij naar binnen. Primitief? Armoedig? Ik vind het meer recykelen en gewoon roeien met de riemen die je hebt. Niks doen levert ook niks op. Zij maakte op dat moment een soort oliebollen in kroket vorm. Geen idee hoe die dingen heten maar lekker!!!. We werden gastvrij ontvangen en ik mocht foto's maken.

Ook zij werkt hard. Mais zaaien en oogsten van het land. Mais kolven laten drogen. De mais korels van de kolven afhalen. Ja... met de hand hoor. Vervolgens de mais laten malen. Dan heb je ook nog de groenten enzo die je zelf moet verbouwen. Plus je huishoudelijke werk. Niks wasmachine gewoon met je spulletje naar de rivier.

Ook zij werkt hard. Om haar kinderen naar school te laten gaan. Het basis onderwijs is dan wel gratis maar een uniform en boeken moet je gewoon zelf kopen. In verhouding met haar inkomen is dat best veel geld. Maar zij werkt hard dus het kan. Een van haar zoons gaat studeren dat moet wel allemaal betaald worden. Als je gaat studeren is een laptop geen overbodige luxe. Wat kosten die dingen eigenlijk? Geen idee, ik kan mij ook niet herinneren dat ik een winkel met laptops heb gezien in Nyamira. Voor een beetje keus zal je wel naar de stad moeten. Dat is 2 uur en vele euro's verderop.

Ook zij werkt hard. Haar zoon doet zijn best en steekt ook zijn handen uit de mouwen. Daarom kan hij van de Kimori Village Youth Group een laptop lenen. Wat ben ik blij dat jullie die gegeven hebben. Nogmaals dank ook namen een hard werkende vrouw en haar zoon.